احمد شاملو (زادۀ ۲۱ آذر، ۱۳۰۴ در تهران؛ در خانه شماره ۱۳۴ خیابان صفی‌علیشاه - درگذشت ۲ مرداد ۱۳۷۹؛ در فردیس کرج) شاعر، نویسنده، فرهنگ‌نویس، ادیب، مترجم ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران بود. آرامگاه او در امامزاده طاهر کرج واقع است. تخلص او در شعر الف. بامداد بود. سرودن شعرهای آزادی‌خواهانه و ضد استبدادی ، عنوان شاعر آزادی ایران را برای او به ارمغان آورده است. شهرت اصلی شاملو به خاطر شعرهای اوست که شامل اشعار نو و برخی قالب‌های کهن نظیر قصیده و نیز ترانه‌های عامیانه‌است. شاملو تحت تأثیر نیما یوشیج، به شعر نو (که بعدها شعر نیمایی هم نامیده شد) روی آورد، اما برای نخستین بار درشعر «تا شکوفه سرخ یک پیراهن» که در سال ۱۳۲۹ با نام «شعر سفید غفران» منتشر شد وزن را رها کرد و به‌صورت پیشرو سبک نویی را در شعر معاصر فارسی گسترش داد. از این سبک به شعر سپید یا شعر منثور یا شعر شاملویی یاد کرده‌اند. تنی چند از منتقدان ادبی او را تنها شاعر موفق در زمینه شعر منثور می‌دانند.

=========================================

یه شبِ مهتاب

                ماه میاد تو خواب

منو می‌بره

            کوچه به کوچه

باغِ انگوری

              باغِ آلوچه

دره به دره

            صحرا به صحرا

اون جا که شبا

                پُشتِ بیشه‌ها

یه پری میاد

              ترسون و لرزون

پاشو می‌ذاره

               تو آبِ چشمه

شونه می‌کنه

                مویِ پریشون...

۲

یه شبِ مهتاب

             ماه میاد تو خواب

منو می‌بره

            تَهِ اون دره

اون جا که شبا

              یکه و تنها

تک‌درختِ بید

           شاد و پُرامید

می‌کنه به ناز

          دسشو دراز

که یه ستاره

            بچکه مثِ

                        یه چیکه بارون

به جایِ میوه‌ش

                نوکِ یه شاخه‌ش

                                  بشه آویزون...

۳

یه شبِ مهتاب

                ماه میاد تو خواب

منو می‌بره

              از تویِ زندون

مثِ شب‌پره

                 با خودش بیرون،

می‌بره اون جا

که شبِ سیا

تا دَمِ سحر

شهیدایِ شهر

با فانوسِ خون

               جار می‌کشن

تو خیابونا

سرِ میدونا:

«ــ عمویادگار!

                مردِ کینه‌دار!

                             مستی یا هشیار

       خوابی یا بیدار؟»

مستیم و هشیار

                شهیدای شهر!

خوابیم و بیدار

                شهیدای شهر!

آخرش یه شب

                    ماه میاد بیرون،

از سرِ اون کوه

                  بالایِ دره

رویِ این میدون

                      رد می‌شه خندون

یه شب ماه میاد

یه شب ماه میاد...

احمد شاملو

===========================================

زنده یاد احمد شاملو

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت

روزی که کمترین سرود

بوسه است

وهر انسان
برای هر انسان
برادری ست .
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ایست
وقلب
برای زندگی بس است .
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
 تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی .
روزی که آهنگ هر حرف ، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست وجوی قافیه
نبرم .
روزی که هر لب ترانه ایست
تا کمترین سرود ، بوسه باشد
روزی که تو بیایی ، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود .
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم ...
ومن آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم

================================

سالی

نوروز

بی‌ چلچله بی‌ بنفشه می‌آید،

‌جنبش ِ سرد ِ برگ ِ نارنج بر آب

بی گردش ِ مُرغانه‌ ی رنگین بر آینه

سالی

نوروز

بی‌گندم ِ سبز و سفره می‌آید،

بی‌ پیغام ِ خموش ِ ماهی از تُنگ ِ بلور

بی‌ رقص ِ عفیف ِ شعله در مردنگی.

سالی

نوروز

همراه به درکوبی مردانی

سنگینی‌ بار ِ سال‌ ها شان بر دوش:

تا لاله‌ ی سوخته به یاد آرد باز

نام ِ ممنوع‌ اش را

و تاقچه گناه

دیگر بار

با احساس ِ کتاب‌های ممنوع

تقدیس شود.

در معبر ِ قتل ِ عام

شمع‌ های خاطره افروخته خواهد شد.

دروازه‌ های بسته

به ناگاه

فراز خواهد شد

دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد

لبان فراموشی به خنده باز خواهد شد

و بهار

در معبری از غریو

تاشهر

خسته

پیش باز خواهد شد

سالی

آری

بی گاهان

نوروز

چنین آغاز خواهد شد.

احمد شاملو

======================================